Als twee grootheden, van de omvang van het Kronos Quartet en Pete Seeger samenkomen, dan is de kans niet gering dat er iets bijzonders te gebeuren staat. Het zal binnenkort zeven jaar geleden zijn dat Pete Seeger overleed. De man werd bijna 95 en leerde, in de bijna zeventig jaar dat hij actief was, vier generaties mensen over de hele wereld de kracht kennen van samenwerken en de rol van de muziek daarin.Dat is een niet-geringe verdienste, als u het mij vraagt en, hoewel er vandaag dwaze krachten rondlopen, die de liedjes van Seeger en de boodschap ervan neerbuigend neerzetten als “soundtrack voor Kumbaya-momenten, blijven liedjes als “Where have all the Flowers gone?” of “If I Had a Hammer”,”Turn Turn Turn” en “We Shall Overcome” tot op vandaag voor kippenvel zorgen als mensen ze in groep gaan zingen. Zoals het bijna vanzelfsprekend was voor een man als Seeger, die de hele wereld rondtrol om mensen te gaan bijstaan in hun sociale strijd, bracht hij van zijn reizen allerhande muziekjes mee, of leerde hij gewoon lokale liedjes, die hij dan vertaalde naar het Engels, zodat je uiteindelijk kan en mag vaststellen dat Seeger weliswaar veel geschreven heeft, maar evenveel geleend van anderen. Nu, Woody Guthrie of Leadbelly deden dat niet anders en het maakt hun belang er niet minder groot om.

Het Kronos Quartet -we hadden voorbije november nog het geluk hen aan het werk te zien in Brussel- is al net zo goed een Instituut: het gezelschap rond David Harrington bestaat al sinds 1973 en is een ijkpunt geworden in de hedendaagse muziek. Al zijn ze een gewoon strijkkwartet van twee violen, een altviool en een cello, maar ze zijn in die zin bijzonder, dat ze zich niet uitsluitend toeleggen op het “echte” klassieke werk. Nee, voor het Quartet moet de muziek hedendaags zijn, plaats bieden voor hun wat exuberante aanpak en vooral, ze moet mensen verrassen. Zo komt het dat je tussen de ruim drie dozijn platen die ze sinds hun oprichting maakten, net zogoed een suite van Berg kunt vinden als werk dat speciaal voor het kwartet gecomponeerd werd door mensen als Philip Glass, Steve Reich of Arvo Pärt of eigen bewerkingen van nummers van Sigur Ros of Jimi Hendrix.

Een ensemble dat van vele markten thuis is dus en dat uitgerekend zij zich met de muziek van Pete Seeger zouden gaan bezighouden, is nauwelijks een toeval te noemen: Harrington groeide er mee op en de muziek van Seeger was ook voor hem een onuitwisbaar deel van zijn jeugd en dus ging hij, op vraag van het Freshgrass Festival op zoek naar een aantal performers die de songs van Seeger eer zouden kunnen aandoen. Aiofe O’Donovan van Crooked Still sprong mee aan boord, net als opkomende ster Sam Amidon, de Ethopisch-Amerikaanse Meklit, Lee Knight, net als Seeger folkzanger en verhalenverteller, de Catalaanse Maria Arnal en een heus kinderkoor. Met zijn allen leveren ze een magistraal eerbetoon af aan de grote man die Seeger was. zij het dat de show eigenlijk gestolen wordt door Zoe Mulford’s fantastische “The President Sang Amazing Grace”, een lied dat Seeger nooit gekend heeft, maar dat er zonder hem nooit zou zijn gekomen. Meklit zingt de sterren van de hemel en als je hierbij nog geen ontroering voelt, dan ben je rijp om in Coronatijden ’s zondags te gaan winkelen op de Antwerpse Meir. Een eeuw sociale, politieke en muzikale geschiedenis van de USA samengebundeld in 64 formidabele minuten. Hulde aan Kronos Quartet!

(Dani Heyvaert)